ای که با عاشقان نه پیوندی

بی تو دل را کجاست خرسندی

زهره دارد که پیش نرگس تو

دم زند جادوی دماوندی

من ز شوقت چو شمع می گریم

تو ز اشکم چو صبح می خندی

تو ز ما فارغی و ما همه روز

خویش را می دهیم خرسندی

چند آخر من جگر خسته

در تو پیوندم و تو نپسندی

بنده ای چون فرید نتوان یافت

اگرش می کنی خداوندی